ვაზის ლერწამივით წელში მოხრილი მოხუცი მძიმე ნაბიჯებით მიუყვებოდა ქვაფენილს აღმართზე,ხშირად გაჩერდებოდა,ღრმად ამოისუნთქებდა,გარშემო მიმოიხედავდა თითქოს დარცხვენილი ვინმე ხომ არ მიყურებსო და ისევ გაუდგებოდა გზას.ხელჯოხს ერყრდნობოდა როგორც ნახევრად ჩამოტეხილი ტოტი ჭიგოს.
↧